Offensief van de Schoonheid I

Offensief van de Schoonheid I – Rob Scholte

Ik ken een speciale belangstelling voor Rob Scholte, de mens en zijn werk. Niet als kunstkenner of historicus, maar eenvoudig als een leek die herkent wat hem aanspreekt en daar zijn eigen verhaal bij maakt. Een subjectieve bezigheid waarvan ik in het verleden vaker pennenvruchten aan kunstenaars stuurde, daarbij steeds weer waardering ontvangend. Ik vind er groot plezier in dit nu ook voor Rob te doen, moge ook hij er plezier aan ontlenen.

Ik lees geen biografieën, ik ontmoet de kunstenaar in wat hij zegt en toont. Ik weet niet veel van Rob´s verleden; heb hem veelvuldig online beluisterd. En had in een map op de computer heel wat afbeeldingen van zijn werk verzameld, die bij een computercrash echter verloren gingen. In die tijd ontdekte ik het prachtige interview, afgenomen door KunstinMaastricht in 2015, waarmee dit bericht zal afsluiten. Mijn pogingen hier één filmpje van te maken en deze op BitChute te uploaden zijn jammerlijk mislukt, dus we moeten het nog even met ScrewTube in drie delen doen.

Herinner me dat ik in die tijd zeer gecharmeerd was door de serie Glossy. Bestaat naar het lijkt uit 24 delen; meer heb ik er online niet kunnen achterhalen. Vind het geweldig dit als één gallery hier te kunnen plaatsen nu. Offensief van de schoonheid indeed.

Als Rob spreekt over lucifersdoosjes, knikkers of stiften dan gaat de zon op voor mij. Ik herken zijn liefde voor de vormgeving van ´gewone´ objecten: die zijn zo gewoon niet. Hoe hij dit feit exposeert, en ook bespreekt, vind ik groots en meeslepend.

Er zijn zat mensen te vinden die hier niets in zien en dit geen kunst noemen. Ze willen klassieke stijlen zien en zullen anders tot oordelen over gaan. Voor hen, ook al is het naar mijn gevoel een wat bedenkelijke handreiking, Après nous le déluge.

Wat kunst is en wat niet is geen filosofisch probleem voor mij: zodra iets me raakt is het mij kunst genoeg. Op gelijke wijze boeit het me niet wanneer iets literatuur geacht kan worden en wanneer niet; ik plaats zulke drempels niet als de overdracht van Hart getuigt.

Het werk hierboven spreekt me aan om meerdere redenen. Rob spreekt er zelf over in interviews; dit zijn mijn associaties. Ik ken een spiritueel leraar die eeuwig copyright over zijn werken voorin zijn boeken liet afdrukken, en ik ken een interessante Indiase man die geen leraar wilde zijn en die voorin zijn boeken liet verkondigen: hier rust geen copyright op en je mag er alles van vervalsen. Het werk van Rob hierboven laat zichzelf met het eigendomsrecht als het ware samenvallen, waardoor het idee eigendom feitelijk betekenisloos wordt. Hoe is dit uitgekomen! Want wat betekent copyright als Den Helder je museum kan afpakken en je spullen veilen? Overheden zijn blind en volstrekt ondankbaar. Als ze ziende zijn dan zijn het inderdaad kweekbakken van satanisten.

Wereldvermaarde kunstenaar uit Den Helder´s museum gezet. Dat zou een krantenkop zijn geweest, maar het was nog erger: het was het museum van Rob en ook de woning van Rob´s gezin; het museum draagt zijn naam en investeringen. Het moest weg. Van het bestuur van Den Helder. Ik zag onlangs een interview met Rob, het eerste in drie jaar. Hij was getergd, dat kon ik zien, maar als ik mijn ogen sloot en alleen maar luisterde dan vond ik hem een wonder van zelfbeheersing in het licht van wat de wereldvermaarde kunstenaar in het rottegat Nederland voor behandeling krijgt. De interviewer vroeg waarom Den Helder niet van Rob Scholte houdt. Rob respondeerde: Den Helder is niet het gemeentebestuur, Den Helder bestaat uit de mensen die er wonen. Moest vandaag constateren dat de video door de interviewer op de privéstand is gezet, dus ik kan deze niet tonen.

Roken. Ik was meteen weg van de werken die het roken steunen. Ik voelde vanaf dag één dat de gore waarschuwingen en foto´s van zieke mensen op pakken tabak bedoeld waren om de roker te doen geloven dat wat ie daar las over hem of haar ging, zodat het daadwerkelijk uit kon komen. Mindfuck met als bedoeling je ondergang. Nee, dan liever de prachtige werken die de vredespijp vieren.

Deel van mijn plezier in Rob´s werk vind ik in wat ik niet begrijp. En dat is best veel. Denk dat dit deels opzettelijk zo is gedaan. Wat blijkt uit onverstaanbare titels met neologismen volgens mijn oren. Met het verwarrend effect van een zen-koan. Dan komt het schoolvraagje op: ´wat wil de kunstenaar hier zeggen?´ maar ik denk dat de kunstenaar hier de mind wil laten stranden. He is out of his mind.

Een jaar of twee terug verscheen er een gedicht van mij op Rob Scholte Museum. Sinds de lockdown waanzin verschenen meerdere prozastukken en nog één gedicht van mijn hand. Wat ik bijzonder vind is dat er aan mijn teksten wat gesleuteld is, maar dit was eerder inlichtend dan beledigend, en zonder verder commentaar gedaan na welgemeende dank zegging. Mooi is dat. Twee werken over taal.

Sprekend over taal laat ik de lezer graag achter met het eerder benoemde interview met Rob waarin de kunstenaar ongekunsteld en geheel aanwezig bespreekt wat ook maar ter tafel komt. Geniet ervan.