Tijdens een middagwandeling rondom The Lagoon dacht ik aan het scheppingsverhaal. Eerst was er Niets, met het Woord kwam de Schepping. Deze waarheid is actueel geldend. Als het brein niet etiketteert dan neem je niets specifieks waar, is je waarneming globaal en zonder grenzen. ´Scheppen´ betekent: een schep nemen uit wat Onverdeeld is. Nu de wereld kinda crazy is dient zich de noodzaak bij een ieder aan weer feeling met het Onbegrensde en Onverdeelde te hebben; als we dit niet op grote schaal als Uitgangspunt nemen voor ons handelen aanvaarden, dan is het Einde wel nabij.
Daarom heb ik eerder deze week besloten een meditatiekussen te maken. Ik gebruikte daarvoor een goedkope nooit gedragen stretchbroek. Gedurende meerdere uren, luisterend naar interessante sprekers, naaide ik op gevoel de hoes tot een geheel, inclusief ritssluiting voor als de inhoud aangepast moet worden. De inhoud bestaat nu uit de watten die zijn vrijgekomen nadat ik mijn stuk en versleten hoofdkussentje had ontmanteld.
In stilte verkeren, waar woorden nog niet de scepter zwaaien, oorspronkelijke vrede innig wordt beseft. Hierin alsmaar dieper verankerd raken, opdat het handelen in een wereld die op hol is geslagen de voldoening van juiste intentie in iedere situatie op voorhand reeds draagt, aldus krachtig handelen zal waar nodig. Jezelf achteraf verwijten moeten maken is zeer ongewenst. Als de mensheid op louter mentaal niveau en verdeeld blijf opereren, dan is een bittere afloop gegarandeerd.
Is hiermee de onrust in me beschreven? Of heeft die ook sterk te maken met de nasleep van een licht auto-ongeluk dat ik begin deze maand had, tijdens welke de autoritaire trekken van enkele dienders van de staat stevige aversie in mij opriepen; nog steeds als ik hieraan denk? Hoe irritant ook de bureaucratie die ermee losbreekt, de absurd gecompliceerde clausules van de verzekeringsmaatschappij; we zijn er niet dol op hier in huis. Al die onrustige beelden! Ik ben het zelf die ze aan de gang houdt of niet. Dus dat meditatiekussentje is zeer welkom.
Ook treedt de onrust op als ik overweeg wat mijn actieve inbreng tegen alle onrecht van deze dagen is. Ik heb veel geschreven, daarbij een Engelstalige website aangelegd met vele documenten die het boze plan van de boevenbende bewijzen, heb stickers geplakt en ´Vaccin Unsafe´ als graffiti gespoten, altijd zonder masker geleefd, mensen leren kennen die de oplichting ook helder zien, maar in me knaagt nu vaker het gevoel dat ik meer kan doen. In Ierland is maar zeer beperkt protest is mijn indruk, de meeste mensen lijken het allemaal wel best te vinden en doen getrouw wat de overheid vraagt. Het zit me niet lekker; ik voel dat ik een actief netwerk ontbeer. Als ik Telegram in ere herstel krijg ik te zien waar in de omgeving bijeenkomsten van belang zijn; dat zal me goed doen.
Ik liep rond het water en dacht: het scheppingsverhaal is in zichzelf een suggestie, een opvatting van werkelijkheid, een filter dat de ogen kleurt. Is het waar omdat het verhaal bij zoveel volkeren gehoord wordt? De tegenwoordige tijd leert wel dat je voor wijsheid niet bij de meerderheid moet zijn. En ik dacht: maar waarom moet ik bij de wijzen of sowieso iemand anders zijn om te weten wat hier wijsheid is? Autoriteit is een afspraak, werkelijk Gezag leert Natuur me.
Ik dacht ook aan het feit dat ik eens, rond mijn twaalfde levensjaar, vanaf de Haarlemse Hout richting de Tempelierstraat liep en met kracht dacht dat ik dit leven de waarheid van dit bestaan zou ontsluieren. En ik vroeg me daarbij natuurlijk af of het al een beetje wilde vlotten, zag daarop de zotheid dit in de horizontale tijd te meten in. Ik weet helemaal niks. Als ik naar de wijzen luister zeggen ze toch ook allemaal weer verschillende dingen, en als ik bepaal wie er waarheid spreekt en niet, dan kan ik die wijzen net zo goed overslaan. Wat ze allen gemeen hebben is het advies: als je gehoord hebt wat ik zei is het nu aan jou om dit zelf te controleren. Als je de Boeddha tegenkomt, gewoon negeren, he he.
Punt is natuurlijk dat de waarheid vinden jezelf verliezen betekent. Niemand heeft ooit de waarheid gerealiseerd, het ik kent eigenlijk alleen maar ellende. Het ik vreest de eigen afwezigheid zozeer dat ie het denken steeds weer aan de praat houdt, vaak met smartphone of computer in verbinding. De matrix kennen we, niet de waarheid. En daar gaat het nu meer dan ooit om. Endgame. Zullen we even Stil zijn?
.
bodemlozebeeldentuin.wordpress.com 