Op deze willekeurige bladzijde sloeg ik het boek Heart Lamp van Tsele Natsok Rangdrol open vanmiddag op strand The Warren, en het trof me. Wie interesse heeft kan een digitale versie van het boek hier downloaden.
Veel foto´s gemaakt, na twee uurtjes weer huiswaarts. In de avond nogmaals gewandeld, waarbij ik een bijzondere ontdekking deed. Tegenover het Celtic Ross Hotel, aan de rand van het estuarium, lag beneden, onder het vage licht van lantaarnpalen, een zeehond. Was ie gewond? Wat te doen? Het water stond laag, had ie een zetje nodig? Mij ontbrak de kennis om een juiste actie te kiezen dus ik dacht aan hulp vragen. Thuis vond ik al snel Seal Rescue Ireland, daar heb ik een formulier ingevuld. Vervolgens ook het 24 uur te bereiken nummer gedraaid en de kwestie voorgelegd. Een vriendelijke vrouwenstem vroeg me naar foto´s en de precieze plek. De foto´s waren mislukt, ik had alleen een eenvoudig cameraatje bij me dat in het duister niet veel vermag. De GPS-coördinaten heb ik opgezocht en opgestuurd later op de avond, ook al had ik tijdens een derde wandeling, met de betere camera om de nek, mogen constateren dat de zeehond verdwenen was. Dit heb ik ze gemeld, met de coördinaten er toch bij voor het geval ze de omgeving bij daglicht nog afzoeken willen.
Het was een pijnlijk gezicht, de zeehond, maar was er wel wat aan de hand? Het beestje leek stellig verdwaald, maar verwondingen had ik niet gezien. Een mate van nachtblindheid verhinderde het mij exacte informatie te verschaffen. Morgen overdag toch nog eens dat gebied nader bekijken om te zien of de melding alsnog ververst dient te worden.
Het voorval deed met denken aan de journalist (nog een echte) Harry Vox die de opstelling van geweldloosheid tegen de huidige tirannie niet eindeloos steunt. Als argument noemde hij het voorbeeld dat er kinderen worden misbruikt; das geen moment om de pacifist uit te hangen. Dan is niet ingrijpen gewelddadig.
En nu ik de zeehond had gezien voelde ik me bezwaard, ik had opeens een taak gekregen die ingelost moest worden. Ik vond dat even vervelend, waarop ik constateerde hoe liefdeloos het was om nu mijn lot te overwegen. Wie geen kinderen redt met als argument ´pacifist´ te zijn klinkt als wie de zeehond laat stikken omdat ´de natuur zijn gang moet gaan.´ Ik BEN die natuur en liefde treedt op, of ik ontken dit, gebruik een drogreden hiervoor en leef afgescheiden.
Op weg naar huis zag ik een zakje vuil tegen een muurtje staan. Dat zakje stond daar al dagen. Ik besefte dat ik deze al vaker had gezien en nu pas de aanleiding vond deze op te pakken en in onze rolemmer te deponeren. Tis zoveel fijner één met de dingen te zijn dan ze middels het risicomanagement van het alsmaar labelend en verdelend brein te versplinteren tot nietige kleine zelfbelangen.
Zodra het hart weer geopend is zie je hoe krap en verzwakt je daarvoor nog leefde. En dit alles gedirigeerd door het denken, of, -preciezer gesteld-: wat ik ervan geloof. Teksten als hierboven aangeboden helpen te ontwaken uit dit soort identiteitsdromen. Identificeren zou een gebruik van momenten mogen zijn; als constante toestand is dit een dwaalweg die energie vreet, een parasiet dat maar knagen blijft.
Ik lees weinig, maar als ik lees lees ik ook echt. Dat is dan smullen. Het idee een boek gelezen te moeten hebben heeft me vaak in de weg gezeten en tis niet moeilijk in te zien dat hier geen voldoening van te verwachten valt. Proeven doe je altijd nu, verslaving aan het volgend moment maakt dat we nooit werkelijk leven. Dat kan anders. Dat mag anders. Nu al. Dit is het. Wat? Dit, wat Dit ook maar voor vorm aanneemt. Val ermee samen, vergeet de labels. Dit is Thuis.
bodemlozebeeldentuin.wordpress.com 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.