Heb vanavond een tweedehands computer gekocht in Bandon. Een prachtige ontmoeting met een minder begaafde zeer begaafde jongen, die van de 70 euro die ik hem gaf er 5 terug gaf, ´for good luck´. We waren in het huis van hem en zijn ouders genodigd, in de keuken stond op een tafel het Dell-scherm, op de grond ernaast de computerkast. Ik, goed van vertrouwen, wou het spul al oppakken, maar mijn goede vriend vond dat ik maar eens moest proberen het internet ermee op te gaan, bij wijze van test, om mij te tonen dat hij geen rotzooi verkocht. In de hoek van de keuken, met vooral witte tinten, stond moeder alles aan te kijken. Voelde me warm ontvangen door vreemden, zag aan Karin dat ze hetzelfde beleefde. Buiten had een oude grijze man ons vriendelijk lachend naar binnen gewenkt. De koop ging door, de verkoper sjouwde de kast naar onze auto en ik liep er met beeldscherm, toetsenbord en muis achteraan. Voor ons weggaan zei onze vriend, starend in de hemel: ´thank you very much, may you enjoy.´ En nu achter mijn Lenevo notebookje, op het Dell-scherm het logo van die rare snuiter Gates prijkt, geniet ik reeds mijn aversie tegen het Windowssysteem; ik zal vanzelfsprekend Linux erop installeren. Maar dat lelijke Windows wil ik er naast behouden, zodat ik, iTunes omzeilend, met het gratis Copytrans die ouwe maar mooie iPod Touch weer kan benutten. Mijn Huawei telefoon dient me als audiospeler maar stoort me vanwege de spionage. Karin´s telefooncontract verloopt, ze neemt de mijne dan over, kan ik weer het klaptelefoontje van €14.95 gaan gebruiken, zonder al die troelala-apps. Gewoon weer een telefoon om te bellen en verder niks. Ja, ik weet het: het afluisteren zit nu in ieder telefoonkaartje al waarschijnlijk ingebakken. Dan is het goed als we uit Liefde spreken.
In de voormiddag zijn Karin en ik naar de markt in Skibbereen gegaan. Daar heerst altijd een fijn sfeertje, de hippies heersen er een beetje. Het was hier dat we weken terug Christopher Freeland voor het eerst mochten ontmoeten en sindsdien doen we zijn kraam steevast even aan. Vandaag om zijn boek ´Embracing the Sublime´ te kopen. Karin legde hem het feit voor dat zij zich zo vaak zo koud voelt. Dit was al zo voor ze mij kende, kan mij niet aangerekend worden. Christopher pakte zijn pendel erbij en liet deze zijn werk doen boven een mandala met teksten erin. Hij suggereerde dat het met de lever te maken had. Toen stond de man vanachter Christopher op, die later Charlie bleek te heten, en hij gaf zijn analyse. Hij sprak over Karin´s lichaamshouding, de wijze waarop ze ademt, dat ze door de mond inademt en zo haar longen beschadigt waar inademing door de neus juist helend werkt. Dat ze altijd hyperventileert, terwijl ik juist over astmaklachten hoorde. Door verkeerde posture en ademhaling ´you were never in your right mind´. De avond tevoor hadden Karin en ik flink gedronken (de pendel van Christopher kon daar op wijzen, maar ook op het vele medicijngebruik in Karin´s eerder leven), en benoemde ik, zoals vaker, voor Karin dat ik goed kan zien wanneer ze volkomen ontspannen en ín ´her right mind´ Bron is.
Goed gezelschap is alles, alleen durven zijn is niks toestaan. Beide situaties zijn feitelijk tegelijkertijd; door taalgebruik kan je ze als verdeeld beleven. Ik voel me intens rijk en dankbaar. Niet omdat ik het verdiend heb, zeker omdat ik waarderen kan. Al het vergelijken in het brein verdeelt; als dit niet speelt toont ieder verschijnsel zich bronmatig. Dan zie je Paradijs, gelijk Etty Hillesum dit in het concentratiekamp bleef beleven als gelukzaligheid, hoe de wereld om haar heen ook was, leek, zich vertoonde. Ze was in goed gezelschap; ze zag overal God in het vernietigingskamp.
Karin dwingt niet maar stelt wel voor dat ik stop met roken. Karin is werkelijk rechtvaardig, ook al zet ik wel eens de rem op haar oordeel als ze generaliserend spreekt. Haar ogen zijn goed, ook al heeft ze oogdruppels in gebruik en zei Charlie vanmiddag dat haar tranen te dik zijn. Dit raakte me, ik herinnerde me dat Karin me zei, nog vóór we ooit fysiek waren samengekomen, dat ze de tranen achter mijn ogen zag. Ze ziet dit niet vaak meer, ze weet dat ik blij met haar ben. Ik vind mijn peukie ondertussen knap egoïstisch.
¨En nou jij!¨ had Karin tegen mij gezegd nadat Charlie haar voorkomen zo adequaat gelezen had. Charlie was al weggestapt, Christopher luisterde nog, toen ik zei: ¨My time will be next week: in the meantime I have learned from Charlie that I have to shut your mouth up. Christopher schaterde en riep me na: ¨don´t be too harsh on her!¨
Het bijzondere van de avond ervoor komt me weer voor, toen ik tegen Karin zei dat ik God mannelijk vind en De Grote Moeder diepergaand. De man is, dat zie je goed aan zijn opgewonden staat, vooruitstrevend. De vrouw is ontvangenis, ontvankelijk. Het ontvangen is altijd ruimer dan de prik.
Karin zei dat ze mijn woorden gesproken hoorde worden uit het Hart, waar ik voorheen hier een strijdbijl van splijting had opgenomen. Ik herken dit. Tis knap stom geweest.
.
bodemlozebeeldentuin.wordpress.com 