Kale boel

Het leven kan gezien worden als een film, het kent een begin, een verloop en een eind. Het lichaam is als een headset, levert de vijf zintuigen en het computerbrein dat het tijdruimtelijke ervaren mogelijk maakt. De dood is het einde van de film, als de headset moet worden afgezet. Het Licht dat de projectie mogelijk maakte is wat dan rest, ongedifferentieerd.

Een kale boel, vandaag was de huiskamer aan de beurt om ontruimd te worden. Kale muren, veel dozen en samen geplakte pakketten. Als ik denk aan schilderen, naar rechts kijk, zie ik ´o ja, de ezel is allang ingeklapt tot het kleinst formaat.´ Gaten dicht geplamuurd, we laten een tamelijk ongeschonden huis achter na zes jaar wonen, vinden we. Als de landlord, evenals de vorige, onze borg niet wil afstaan, dan zijn we benieuwd welke reden hij hiervoor zal gaan vinden.

Het gebeurt vaker dat je iets meent nodig te hebben dat dan al is ingepakt. Dan komt de volgende afweging: heb ik het echt nodig nu? En dan is het antwoord meestal: nee. Dat is altijd wat ik intrigerend aan het proces van verhuizen heb gevonden: alles dat je tijdens de film verzameld hebt tot dan toe komt je weer onder ogen, waarvan veel als overbodig wordt gezien. Dat kan dan weg en laat het besef ontstaan dat aankopen doen voortaan ook soberder zal verlopen. Terug naar de eenvoud, zo klonk het credo hier in huis, en eigenlijk zien we vandaag: de eenvoud is al hier, dit is het.

Je hoeft niet gelovig te zijn om te zien dat het leven loutert. Het leven geeft me steeds deze ene keuze: ontkenning of omarming? Wat me toevalt daar ga ik niet over, hoezeer ik ook droom controle over het leven te hebben. Mijn enige controle is hier: ontkenning of omarming? Ontkenning maakt het leven alsmaar schraler, omarming het leven alsmaar rijker. Welke mag het zijn?

In ieder huishouden wordt de sfeer bepaald door alle deelnemers, iedere deelnemer kent zijn of haar eigen problemen. Bij conflict weten we elkaar, door wat zelfonderzoek, op dieper niveau te vinden. Zo is alles bespreekbaar en erkennen we aan elkaar onze draaiend script vol vooroordelen, de ponskaarten die we nog meedragen voor onderzoek en waarvan ieder conflict belangrijke aspecten ontmaskert. Niet de verkramping van versluiering maar de onmeetbare ruimte van open ontvangst.

Geen identiteit past een vrij mens. Een vrij mens weet dat alles vlietend is, houdt nergens aan vast en is zo in al zijn handelen volledig aanwezig. Realiteit is niet iets dat ontdekt kan worden, realiteit is altijd al het geval. Er is geen afgescheiden identiteitje die middels concepten het mysterie van bestaan kan bevatten, de afscheiding zelf maakt ieder onderzoek al vals.

Niet-weten, dat lijkt ook al zo een kale boel. Maar dat is een optische illusie. Niet-weten voelt als een kaalslag voor het ego en de zelfoverweging, maar in wezen opent het leven zich voor het eerst volledig. Niets is wat het lijkt, omdat geen enkele interpretatie de werkelijkheid in wezen vervangen kan. Ieder verhaal, iedere duiding, is altijd te laat in de eerste plaats en lachwekkend beperkt voor deze taak in de tweede. Niet-weten is als meditatie: in plaats naar naar zaken te grijpen, is er de rust van louter ontvankelijkheid. In plaats van zoekend en begerend op jacht te zijn, nemen de zintuigen in alle rust oneindige geschenken in ontvangst. Omdat er niet gelabeld wordt is er nergens fixatie of de wens iets te herhalen. Alles altijd nieuw.

.