Oeverloos gemijmer

De zon en het verfrissende water was ons tijdens de ochtend duik in zee zozeer welgevallig dat Karin en ik besloten, na een douche en goed ontbijt thuis, nogmaals strandwaarts te gaan om er de verdere dag door te brengen. Welk een aangenaam verpozen, genietend van het schouwspel verzorgd door de mensen in het nat en op het droge. Op zeker moment verkozen we wat te rusten, luisterend naar de fijne stem en wijze woorden van Marcel Messing vanaf mijn telefoon. Laat in de middag een tweede keer deze dag de zee in gegaan, nu wat langer gezwommen en bij het afdrogen ondervonden we beiden dat de zon onze huid wat gevoeliger had gemaakt. Andermaal thuis een douche en nu pas goed de constatering van elkanders gekleurde snoeten. Opmerkelijk weer voor Ierse begrippen, in acht genomen dat het reeds 20 september is. Goede kans op morgen nog zo een dag.

Dagen van dankbaarheid. Temeer omdat ik in Karin een heuse Lichtwerker ken, en wel van het beste soort. Er is bijna niemand die met mij kan leven maar in het Licht van Karin versmelten mijn kwalijkste eigenschappen tot pure elegantie. Niemand weet hoe ze dat doet, maar ze doet het wonderwel goed. Overigens heeft haar Lichtwerk niet hetzelfde effect op iedereen; het kan zijn dat iemands haren te berge rijzen als ze haar talent laat gelden. Maar, -dit staat vast-, het is altijd voor ieders bestwil want vergissen doet Karin zich nooit.

Ik ben ook een Lichtwerker, maar wel een van veel lager niveau. Waar Karin de volle zon brengt kom ik aanzetten met een flauwe schemering. Wat in een duistere wereld nog heel wat kan schijnen. Dus ik heb me aangeleerd mij niet teveel met Karin´s kunde te vergelijken, opdat mijn dienstbaarheid er niet onder lijden zal. Je moet roeien met de riemen die je hebt want anders ben je, -en dat willen we niet-, zomaar uitgeroeid.

Het was vandaag de dag van de flauwe grappen. Als we in filosofie verzeild raakten dan stelden we al snel vast dat de labels door onze breinen gehanteerd veel te krap waren voor het wonder dat we ermee wilden beschrijven. Dan vielen we weer stil en zagen de absurditeit in van het oneindige mysterie in beperkte termen te willen vatten. Dan nog liever een slechte grap, waar we ook hartelijk om konden lachen. Het was ook een dag van geen problemen oplossen. Het was ons opgevallen dat als je problemen niet oplost ze stoppen een probleem te zijn. Denk daar maar eens niet over na.

Ik zei tegen Karin dat ik een nieuwe voornaam overwoog. Ze wilde wel weten welke. Ik zei: Apoca. Apoca? Ja, Apoca. Opeens schoot ze onbedaarlijk in de lach. Lips maakt wel eens een leuk grapje.

De zon gloeit, zo een uur voor middernacht, nog altijd op mijn gelaat. Of is het de late straling van mijn lieve Lichtwerker? Vermoed beide, het verlokt me tot bijtijds te bed.

Dankbaarheid is een heerlijk gevoel. Het staat makkelijk op als de geest de stilte niet verstiert met het koppel angst en verlangen. Dankbaarheid is de erkentelijkheid voor wat al het geval is zonder te menen beter te weten dan werkelijkheid. Werkelijkheid weet eigenlijk niks. En is hier dankbaar in.

.